Nekada se u socijalističkoj Jugoslaviji, od Triglava do Vardara, slavio Dan ustanka, da bi, nakon razbijanja zajedničke domovine, u novostvorenim državicama-marionetama, ovi praznici bili ukinuti. Istina, Crna Gora slavi 13. jul kao Dan državnosti, ne pominjući da je ovaj datum bio dan opštenarodnog ustanka protiv fašističkog okupatora i njegovih domaćih pomagača-zelenaša i prećutkujići jugoslovenski karakter ustanka - niko od ustanika (32.000) nije ni pomišljao na današnju suverenu i nezavisnu Crnu Goru. Već sama činjenica da je stvaranjem državica-marioneta kojima se upravlja iz zapadnih centara moći, stvoren i jedan novi tip „antifašista”,(ukinuli su dane ustanka), bivših „komunista”, odjevenih u nacionalističke odore. I da nije bilo pandemije virusa korone, Dan pobjede nad fašizmom slavio bi se prigodno, svečarski, reda radi, polaganjem vijenaca i cvijeća na spomen-obilježja palim borcima antifašistima.
Srbija je jedina od jugoslovenskih republika, (uz BiH) koja nije članica NATO-a, militantne, agresivne vojne alijanse, sa sofisticiranim osvajačkim ciljevima, i zato zaslužuje poseban osvrt na njen način obilježavanja ovog praznika. Zvanična, Vučićeva Srbija od 2011. prihvatila je Dan pobjede kao praznik, pominje se doprinos Srbije antifašističkoj borbi. Srbije ima ono što drugi nemaju: dva pokreta otpora - partizanski, narodnooslobodilački i ravnogorski, četnički pokret jugoslovenske vojske u otadžbini, priznat poslije petooktobarskog puča 2000. godine. Mediji, režimski i opozicioni, čine sve kako bi među njima uspostavili simetriju – i jedni i drugi vršili su zločine i pregovarali sa Njemcima. Sa Srbijom nam je mnogo toga zajedničkog (da ne nabrajam) pa i ova dva pokreta. Crna Gora ovaj drugi, ravnogorski pokret ne priznaje kao antifašistički, smatra ga kolaboracionističkim, uperenim protiv njene suverenosti i priznavanja crnogorskog nacionalnog identiteta.
Gospodar i njegovi ideološki sledbenici baštine „komunističko” zelenaštvo, prihvatajući „antifašizam” sa prepoznatljivo separatističkom, zelenaškom opcijom, sa glorifikacijom bliže prošlosti koja je imala značaja za „vaspostavu” nezavisne Crne Gore. Bitne odrednice NOP-a, kao antifašističkog, klasnog i nacionalno-oslobodilačkog pokreta: oslobođenje i obnova Jugoslavije, revolucija, socijalizam su riječi nepomenice u ovom antijugoslovenskom, antirevolucionarnom, antisocijalističkom i separatističkom režimu. Možemo zamisliti kako bi gospodar Milo I i njegovi saborci za suverenu i nezavisnu Crnu Goru prošli sa svojim imetkom da su koji slučajem živjeli krajem 1941. i početkom 1942. godine, kao klasni neprijatelji (pravi bogataši-kapitalisti) prvi bi bili na spisku Pokrajinskog komiteta za Crnu Goru, Boku i Sandžak, završili bi, bez saslušanja, u najbližoj bezdanoj jami.
Danas smo svjedoci teškog falsifikovanja i lažnog prikazivanja istorijskih događaja iz Drugog svjetskog rata koje nije počelo od juče –snažno je oživjelo nakon urušavanja Sovjetskog Saveza.
Rezolucija EU – izjednačenje nacizma i komunizma
Primitivni antikomunisti, zagovornici istorijskog revizionizma, falsifikovanja istorije, poluistina i odvratnih laži, pozivaju se i na rezoluciju EU, izglasanu u Evropskom parlamentu u znak obilježavanja 80. godišnjice Drugog svjetskog rata i kojom se izjednačavaju nacizam i komunizam. Na usvajanju ove rezolucije najviše su insistirali predstavnici bivših socijalističkih zemalja, članica Varšavskog ugovora, koje su odmah nakon urašavanja SSSR učlanile u NATO i svoju teritoriju ustupile mu za vojne baze, pa je Rusija danas okružena novim članicama - bivšim saveznicima. A, tako nešto bilo je nezamislivo za vrijeme Staljinove vladavine Sovjetskim Savezom. Nezamislivo je bilo, takođe, dok je postojao SSSR, i rušenje spomenika sovjetskim maršalima i generalima u zemljama Istočne Evrope koji su ih oslobodili od nacista. Da bi se potrlo svako sjećanje na socijalističku praksu i zatrla komunistička ideja širom EU u upotrebi je priča da su nacizam i komunizam počinili masovna ubistva, genocid i deportacije kakve ne pamti istorija čovječanstva. Nije riječ, naravno, samo o EU – tako se misli na Zapadu, u bivšim socijalističkim zemljama, u zemljama „ regiona”, pa i u samoj Rusiji. Treba se prisjetiti da je i Jeljcin, nekadašnji visoki funkcioner KPSS, kada je došao na vlast u julu 1991. godine potpisao dekret o zabrani njenog rada i konfiskaciji njene imovine, započevši ubrzano proces desovjetizacije, odnosno pozapadničenja (vesternizacije) Rusije. Trebalo je iz pamćenja ljudi izbrisati svako sjećanje na Lenjina i Staljina, kao i na višedecenijski period izgradnje socijalizma u SSSR.
Poistovjećivanje Hitlera sa Staljninom, ne samo u zapadnom svijetu, ideološki je neprihvatljivo, budući da je vođa Rajha rasista: uništavao je Jevreje, Slovene, Rome, antifašiste i komuniste bez obzira na njihovu nacionalnu pripadnost, dok je sovjetski vođa diktator koji se surovo obračunavao sa svakim za koga je posumnjao da njemu i njegovom sistemu nije lojalan. Pod njegovom vladavinom krajem tridesetih godina prošlog vijeka sprovedene su velike čistke, bilo je masovnih ubistava, hapšenja i slanja ljudi u gulage. To su zločini koji se ne mogu sporiti, ali se čitava ta epoha, kako smatra veliki ruski pisac i filozof Aleksandar Zinovjev, ne može smtrati zločinačkom. Staljin je bio neprikosnoveni vođa Sovjetskog Saveza trideset godina, donosio ključne odluke i u vrijeme Velikog otadžbinskog rata i poslijeratne obnove i izgradnje razorene zemlje koje se poklapa sa počecima hladnog rata, pokrenutog od svjetskih imperijalističkih centara moći. Kada su nacisti u novembru 1941. godine bili nadomak Moskve, sovjetska vlada i diplomatski kor su se evakuisali iz prestonice, dok je Staljin odbio da ide – ostao je da podijeli sudbinu armije i naroda. Njegovo ostajanje u Moskvi i čuveni govor koji je održao na Crvenom trgu, povodom obilježavanja Oktobarske revolucije, podigli su borbeni moral vojske i naroda, i po riječima G. Dimitrova (zabilježio je M. Đilas u knjizi „Razgovori sa Staljinom”), valjali su kao još jedna armija. U Rusiji ima istoričara koji drže da još nije došlo vrijeme u kome bi se u potpunosti mogla ocijeniti Staljinova ličnost. Međutim, što je sovjetska epoha dalje od nas, to se većim čine dostignuća vezana za njegovo ime.
Vladimir Vasiljevič Suhodejev, autor knjige „ Enciklopedija Staljin” i učesnik Velikog otadžbinskog rata, jedan je od onih istoričara koji se sa velikim poštovanjem odnosi prema skorijoj ruskoj istoriji, vremenu kada je Sovjetski Savez bio jedinstven i nepodijeljen i na čijem čelu je bio J. V. Staljin.
Borivoje Ćetković


Preko 50 odsto Rusa simpatiše Staljina

Prema nekim istraživanjima, većina ispitanika širom Rusije ima pozitivno mišljenje o bivšem sovjetskom vođi Staljinu. Čak 51 odsto učesnika ankete na njega gleda s poštovanjem, obožavanjem ili simpatijama, prema nalazima najveće ruske agencije za istraživanje javnog mnjenja. Da način života određuje način mišljenja govori nam i činjenica da Staljinovo ime, danas više nego ikada prije, dobija na planetarnom značaju - shvatili su i Rusi (oni koji teško žive) da im je kapitalizam donio ogromnu materijalnu bijedu, socijalnu nejednakost, nesigurnost, patnju i beznađe.
„Rusi sporo uprežu”, kaže njihova poslovica, „ali brzo voze”. Samo da upregnu, a za vožnju znamo.